Patron

Stanisław Wyspiański, wielki człowiek polskiego modernizmu, urodził się w Krakowie 15 stycznia 1869 roku. Atmosfera stolicy Galicji, ale również i dom rodzinny ukształtowały wyobraźnię artystyczną Wyspiańskiego. Zasłużył się w wielu dziedzinach sztuki. Był dramatopisarzem, poetą, inscenizatorem, twórcą nowoczesnego teatru polskiego, rysownikiem i oczywiście malarzem. Prawdziwy modernistyczny człowiek renesansu.

Stanisław uczył się w funkcjonującym nieprzerwanie do dzisiaj gimnazjum św. Anny. Wśród jego kolegów szkolnych było wiele osób, które później odegrały dużą rolę w życiu kulturalnym Krakowa - Józef Mehoffer, Lucjan Rydel, Stanisław Estreicher. Po maturze zaczął studia w Szkole Sztuk Pięknych u Jana Matejki, wybitnego malarza historycznego. Studiując, Wyspiański pisał swoje pierwsze utwory, m.in. Królową Polskiej Korony. Jednocześnie już od szkolnych lat fascynował się teatrem. Mógł oglądać na krakowskiej scenie najwybitniejszych wówczas aktorów polskich (m.in. Helenę Modrzejewską), sam brał udział w przedstawieniach amatorskich. W 1890 Wyspiański wyjechał za granicę przez Wiedeń, Wenecję, Padwę, Weronę, Mantuę, Mediolan, Como, Lucernę, Bazyleę do Paryża. W tym mieście spędził z przerwami ponad trzy lata, ostatecznie wrócił do Krakowa we wrześniu 1894 roku. Studia za granicą wprowadziły go w świat najnowszych prądów estetycznych (obejmujących także nowoczesne rozumienie sztuki użytkowej), dały znajomość różnorodnych estetyk europejskiego teatru. W 1897roku otrzymał zamówienie na witraże do ośmiu okien kościoła oo. Franciszkanów. Zaprojektował: "Bóg Ojciec - Stań się", "Cztery żywioły", "Błogosławioną Salomeę" oraz "Stygmatyzację św. Franciszka", za który otrzymał nagrodę na wystawie sztuki religijnej w Krakowie.

W 1898 roku odbyła się premiera Warszawianki; do tego spektaklu Wyspiański sam zaprojektował scenografię, co w późniejszym czasie miało być niemalże regułą. Najistotniejsze wątki podejmowane w dramatach najpełniejszy wyraz znalazły jednak w Weselu, którego premiera miała miejsce w Teatrze Miejskim 16 marca 1901 roku i przyniosła autorowi ogromny rozgłos.

W 1900 roku ożenił się z chłopką, Teodorą Pytkówną, z którą miał troje dzieci: Helenkę, Mietka i Stasia. Wszystkie swoje pociechy oraz żonę bardzo chętnie malował.
Rok 1903 przynosi dwie nowe sztuki Wyspiańskiego - Wyzwolenie i Bolesław Śmiały, następny zaś - 1904 - Noc listopadową.

W 1904 roku artysta wyjeżdża na kurację do Bad Hall w Austrii. Od tego momentu stale pogarsza się stan jego zdrowia. Umiera po przewiezieniu do lecznicy przy ul. Siemiradzkiego 28 listopada 1907 roku. Uroczyście pochowany 2 grudnia w krypcie zasłużonych na Skałce.

Od 25 lutego 1961 roku Stanisław Wyspiański jest Patronem naszego liceum.

Opracowała: Joanna Gruczek